Je gelooft het niet, maar ik heb in eigen persoon een nieuw teken aan de Chinese dierenriem toegevoegd. DE PECHVOGEL!
Dit jaar begon vorig jaar op vijf december, toen ik een nieuwe schouder kreeg. Daardoor was ik een behoorlijk poosje uit de running. Maar zoals altijd, kwam er weer een lichtje aan het eind, want we zouden met de vriendengroep gaan kamperen met Pasen, om het seizoen te openen, zoals we elk jaar met Pasen doen. Gezellig en ik had er zin in. Bij het inpakken van de caravan trok ik me op en hoorde: “knak!”. Pijnlijk, maar het zouden wel de spieren zijn. Eerst maar kamperen. Dat ging slecht, ik kreeg steeds meer pijn en kon haast niets hebben aan mijn arm en schouder. Er was ook niet veel begrip voor, maar dat lag misschien ook aan mij, want ik wilde het graag leuk hebben.
Nog voor het weekend, net na Pasen, naar de huisarts. Daar kreeg ik te horen: “Och, wat verrekt, ga maar naar de fysiotherapeut”. Na een paar weken martelen, moest ik naar Expert-clinics voor controle. Daar bleek dat er een schroef en bot waren afgebroken. AUW! De breuk was zodanig, dat ik verwezen werd naar de st. Maartenskliniek in Nijmegen. Maar eerst nog even veertien dagen schilderles geven in Frankrijk. Met morfinepleisters en een goede zin vertrokken naar Frankrijk, waar het heel erg leuk was en we geweldige resultaten hebben gehaald voor de stichting ”Op eigen benen” in Zambia ( daar doe ik het voor, alle opbrengsten van de lessen gaan naar de stichting).
Daarna hadden we zelf vakantie, maar omdat ik naar Nijmegen moest voor pre-operatieve onderzoeken, zijn we in Nederland gebleven. In Hernen bij Zus en Zus, een geweldige minicamping en maar negentien km van de locatie waar de onderzoeken zouden plaats vinden.
Uiteindelijk ben ik op zesentwintig juli weer geopereerd en heb ik weer een nieuwe schouder (revisie) gekregen. Deze keer mocht ik helemaal niets doen met de bewuste arm en moest deze arm zes weken lang, dag en nacht, in de sling houden. Wat een opgave! Maar ik had geen pijn meer, deels omdat ik nog morfinepleisters had en die moest afbouwen.
Alles ging voorspoedig en ik ging ook gewoon met Aart mee naar de ambachtenmarkten. En na de laatste gingen we weer naar Frankrijk op vakantie. We gingen eerst naar Arrabloy, naar boer Sam en boerin Marieke, om een schilderij voor de grote wand af te leveren, daarna hadden we een leuke tocht uitgezet, via En Campagne in Essubras naar Albi. Albi wilde ik graag zien, omdat het zo’n rijke historie heeft en daarna zouden we door naar hetzij Bayonne in het westen of cap d’Agde in het oosten.
Maar helaas! Na 4 dagen werden we gebeld, dat onze beste en lieve vriendin was overleden en zijn we hals over kop, zonder caravan, teruggereden naar Nederland om haar man bij te staan. Na een week zijn we weer terug gegaan, maar toen waren we al zoveel tijd kwijt, dat we besloten te blijven waar we waren. Ik ben gaan schilderen en heb nog een schilderij voor de grote wand gemaakt. Toen was ik jarig! Marieke en Sam boden een mij verjaardag dinertje aan. Het was ontzettend leuk en geweldig verzorgd. ‘s Morgens kwamen er al veel mensen langs voor een felicitatie en ik kreeg heel veel lieve cadeautjes.
Van Sam kreeg ik een speciaal cadeau, een rondrit met paard en wagen door het dorp. Aan het einde van de dag kwam hij voorrijden en ik mocht instappen. Maar toen ik er net op stond, stapte het paard vooruit en ik viel met een salto achterover van de wagen.
Schrik alom, maar ik kan mooi vallen. En het leek allemaal mee te vallen. Beetje tollend hoofd van de klap op de grond en een beetje pijn in de linkerzij, het ging eigenlijk wel over. Later voelde ik wel mijn nek en mijn schouder, maar voor die avond niets ergs.
En wat heb ik een mooie verjaardag gehad! Ik heb nog nooit zoveel mensen op mijn verjaardag gehad en het was superleuk! Ik heb er van genoten en was onder de indruk van al die lieve mensen, die , voor mij, zo’n mooie dag hadden georganiseerd! Maar de volgende dagen, o jongens, steeds meer pijn en niet slapen. We zouden maandags vertrekken om kalm aan naar huis te gaan en er tot donderdag over te doen. Maar maandags onderweg hebben we toch de st. Maartenskliniek maar gebeld en het geval uitgelegd. Ook dat we nog onderweg waren. Het liefst moest ik zo snel mogelijk komen, dat werd woensdagochtend. Dus van kalm aan naar huis rijden, is niets terecht gekomen. Dinsdagavond waren we thuis.
Bij de kliniek werden foto’s en een CT-scan gemaakt en ik ben weer een van (on)gelukkigen! Er zijn twee schroeven gebroken en waarschijnlijk een stukje bot. Daarom sta ik opnieuw voor de lijst van operaties. Volgende week, dertien oktober, heb ik een afspraak met de chirurg en dan hoor ik hoe en wat.
Dus… die PECHVOGEL is geboren!